My coming out letter

This is the letter I send to people, translated from dutch to english. Nothing is left out. The original dutch, untranslated version will be below the translated version

To you

Dear family (yes, I regard you as my family),
I have to honestly admit that I am scared of your reactions. I have thought about this for months, because I took a big step for my life going on. It could be a shock to you. This is not my intention. What I am going to share is controversial and could be difficult to deal with. I think you should know this and I trust you enough to share this with you. This is really hard for me.

You all know me now a few years en from the outside looking in, you know that I have a difficult past. In the meantime of getting to know me, have I said my goodbye’s to my mom. (A good thing). I am autistic and have my adhd diagnose. You have taken this well and respect me for it. Since a few months now (although I have known this subconciously for many years), is that my anatomical sex (how I have lived up until now), is not the same as what my brain wants. The diagnose for this is “Gender dysphoria”. This is something I have hidden from many (and also subconciously from myself). One of the things that I admit now to myself, is that I used to wear skirts and dresses when I was younger, and really enjoyed it. I was a little human being back then. They thought it was just a phase.

The most difficult part is admitting that you have a problem, before you start doing something about it. I have tried living as a man. Tried to love those things “typical” men love. More and more I found that I didn’t like those things. Fishing is nothing for me. Autosports or sports in general are nothing for me. I have tried living a lifestyle that my dad would have appreciated, but I am just not a man.

More and more each day, it felt likek I was acting a role, like with being autistic, every time I went outside, I had to put on a mask and until my diagnose I have done so. Now more and more I try to take of that mask. I look for seclusion when it gets to stressfull. I travel with music in my ears. I am not a social person and don’t try to be if it isn’t necessary. This is what I want to accomplish with my gender dysphoria as well. I want to be able to live like I am, like I feel. I have done my research. I have consulted a therapist and endocrinologist and feel that the step I have taken is the right one.

I have only just begun, so a lot of changes are going to come. I hope that you will support me during these changes. That you are going to be there for me, like you used to be there for me. I will change my appearance, but inward I am going to feel more free and be able to be myself more. No more (deadname), but Moira.

I am sorry to tell you this through a letter, but it gives you time to think about it and let it sink in. I have procrastinated on this letter until I could no longer do it, until I had no other choice, until I had take the first hormone therapy pill (The feeling that gave is indescribable. The same as when I tried on a dress again).

I would love to hear how you together with my, Moira, want to move ahead. I know this is news. I’m sorry if I hurt you one way or the other. This has never been my intention. Know that you have had an immense impact on my life until now. I will cherish this.

Sincerely,

Moira.

aan jullie

Beste familie (ja, ik beschouw jullie als mijn familie),
Ik moet eerlijk toegeven dat ik best wel bang ben van de reacties. Ik heb hier maanden over nagedacht, omdat ik een grote stap heb gezet voor mijn verdere leven. Het kan schokkend zijn voor jullie. Dat is absoluut niet mijn bedoeling. Wat ik ga delen is best controversieel en kan moeilijk zijn om mee om te gaan. Ik vind dat jullie dit moeten weten en vertrouw jullie genoeg om dit met jullie te delen. Dat is niet relevant voor mij.

Jullie kennen mij nu al een paar jaar en vanbuiten af gezien, weten jullie dat ik best wel wat achter de rug heb al. Terwijl jullie mij hebben leren kennen, heb ik permanent afscheid genomen van mijn moeder. (goed ding). Ik ben autistisch en heb mijn adhd diagnose. Hiermee zijn jullie goed mee omgegaan en respecteren mij daar ook voor. Ik ben er sinds een paar maanden achter (al worstel ik hier al veel langer mee onbewust), dat mijn anatomische sex (dus hoe ik geleefd heb), niet overeen stemt met wat mijn hersenen willen. De diagnose luid “Gender dysforie”. Dit is iets wat ik voor vele (en ook onbewust voor mijzelf) heb verborgen gehouden. Eén van de dingen die ik nu pas aan mezelf toegeef, is dat ik vroeger graag jurkjes droeg en daar ook echt van genoot. Ik was toen nog een klein mensje. Men dacht dat het een fase was.

De moeilijkste stap is toegeven dat je een probleem hebt, voor je er iets aan gaat doen. Ik heb geprobeerd om als man te leven. Geprobeerd om van de dingen te houden die “normale” mannen leuk vinden. Meer en meer vond ik die dingen maar niks. Vissen is niks voor mij. Autosport of sport volgen in het algemeen is niks voor mij. Ik heb geprobeerd om een levensstijl te volgen die mijn vader wel zou hebben geapprecieerd, maar ik ben gewoon geen man.

Het voelde elke dag meer als een rol die ik moest spelen, zoals bij mijn autisme, elke keer als ik naar buiten ging, moest ik een masker opzetten en tot mijn diagnose heb ik dat gedaan. Nu meer en meer probeer ik mijn masker af te zetten. Ik zoek afzondering als het mij te druk word. Ik reis met muziek. Ik ben niet sociaal en hoef dat ook niet te zijn als dat niet nodig is. Dit wil ik ook bereiken met mijn gender dysforie. Ik wil kunnen leven zoals ik ben, zoals ik mij voel. Ik heb onderzoek gedaan. Ben op gesprek geweest bij een psychologe en endocrinoloog en voel dat de stap die ik genomen heb, de juiste is.

Ik ben nog maar net begonnen, dus de veranderingen gaan nog komen. Ik hoop dat jullie mij gaan steunen tijdens de veranderingen die gaan komen. Dat jullie er voor mij gaan zijn, zoals jullie er tot nu toe voor mij waren. Ik verander uiterlijk, maar innerlijk ga ik mij vrijer voelen en meer mijzelf kunnen zijn. Niet meer (deadname), maar Moira.

Het spijt me dat ik dit jullie via deze brief vertel, maar dan hebben jullie tijd om erover na te denken en het te laten bezinken. Ik heb deze brief uitgesteld tot ik niet meer anders kon, tot ik geen andere keuze meer had, tot ik de eerste hormoon-therapie pil heb genomen. (het gevoel dat die gaf is onbeschrijflijk. Hetzelfde als toen ik terug een jurkje aan probeerde.)

Ik hoor graag hoe jullie met mij, Moira, verder willen. Ik weet dat dit nieuws is. Het spijt me als dit jullie pijn doet op de één of andere manier. Dat is nooit mijn bedoeling geweest. Weet dat jullie een gigantische impact op mijn leven hebben gehad tot nu toe. Ik zal dit altijd onthouden.

Liefs, Moira.

Every post is written first in scrivener 3, which you can get a 30 day free trial of here at literature and latte.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *