Harry Potter Analogies: Love (Ned: Harry Potter Analogie: Liefde)
Love is a big part in the Harry Potter universe. I have talked about love in a past blogpost here, but this was from personal experience and it might be easier for some to relate to the Harry Potter universe and see love in that way.
As I said earlier, Love is a big part in the Harry Potter universe. Love is the sole reason that he vanquishes Voldemort in the first book. The reason why he is “the boy who lived”. His mother used a very powerful form of magic intertwined with her love, something Voldemort never knew, so to protect her son.
The reason Snape, for me, is the most powerful character (also for me also the most relatable) is because of his love. He loved Lily. He loved Lily immensely. Most autistics will get this if I say that he has a weird way of showing his love. From what I get in the flashbacks of their meeting, he loves showing her his magic. What he can already do, and this showcases his brilliance and his mastery of magic at such a young age, it also shows something different. It shows that he is comfortable sharing his most inner feelings, his most inner side with Lily. Snape is a difficult character to love, but he is the most multi-layered person you will come accross in fiction today. Without a doubt we can say the he devoted his life to Lily.
He loved her very, very much. He never stood in the way of her relationship with James, his bully. But he suffered. When he first saw Harry, all these feelings came bubbling up again. He saw the face of his former bully, but as most in the series remark, he must have seen that he has his mother’s eyes, and this is what makes him melt, although not visibly. Snape would never admit such a thing. Snape vowed to look over the boy, all because of his undying love for Harry’s mother. He knows he screwed up the relationship. He knows that he will never have a chance anymore with her. He could just as easily let the boy die and have it over with, but he loves that woman so much, that he can’t. He just can’t. When Dumbledore asks him, “after so many years?”, his one word reply of “always” is the crux of the whole series. Afterwards in the epilogue, we see that Harry acknowledges this act of bravery and self-sacrifice in a man he has hated for so many years and gives him a place in his family by naming his kid with his name. In a way through his bravery, Snape has etched himself into the Potter family and redeemed his remarks that drove Lily and him apart.
You can also see how he changed from the young boy that loved her and could smile and share his feelings, to the cold distant man we see in the series. Something changed in him, after the death of Lily. So much even, that his patronus is hers.
Platonic love also has a place in Harry Potter. Ron, although they occassionaly have a fight, never would harm Harry. We even see this at the end of book 4 when it is revealed that although Harry and Ron didn’t speak through most of the book, Ron never stopped supporting his friend.
You also have family bonding. You have the weasly family as a whole. A tight knit wizard family that welcome every other wizard that welcomes them. They bare no grudges. You can see this in how Arthur Weasley greets Lucius Malfoy in the bookstore. Although the two aren’t friends whatsoever, he still greets him very warmly.
You also have the Weasley twins and their strong brotherly love. This is a theme in the Weasley clan as a whole. No Weasley will stop supporting another Weasley (best shown in the movies by the line by Molly Weasley in the fight against Bellatrix: “Not my daughter you, Bitch”, and she duals one of the most dangerous witches in the Potter universe).
Eventually, new couples find their true love in the Potter universe (even Malfoy finds his ideal match). Potter has Ginny, whom reveals her love for him quite early in the series by blushing and running away. Obviously Harry Potter is a celebrity and when he shows up at their table she is shy and runs away.
In a later book, there is a love potion that makes Ron fall in love with a girl and we see Hermoine get really jealous, the same goes for when she is dancing with Krum during the yule ball. We see a very jealous Ron, and this shows that even though they didn’t like eachother early in the series, they eventually fall in love. Although it is more obvious in Ginny and Harry, it isn’t with Ron and Hermoine. Sometimes who loves you isn’t that noticable. Sometimes it takes years to build up the courage to confess your love for someone, but when you do you have only 2 options left. Either she loves you back or doesn’t.
Off course there is love shown for their daughters and sons, although sometimes harsh love. You see how Draco is treated by Lucius and you see a boy that has no other way than be mean to kids different from him, because he has no other way of showing things. Although, in later books is revealed that his mother, Narcissa, loves her boy unconditionally and doesn’t want any harm come to him, this is why she asks Snape to engage in the unbreakable pact that leads to him killing Dumbledore.
I already spoke about the Weasley clan and their unconditional love for eachother, even for Percy, although his alliance is somewhere else, he is never not loved by his parents.
You also just have unconditional love. How would you explain why Hagrid is kept as groundskeeper, even though he was thrown out of Hogwarts during the first Basilisk outbreak? Why does Dumbledore keep professor Trelawney, even going against the direct orders of the ministry on this one?
I love the fact that J.K Rowling doesn’t go out of her way to write a gay character into her series, although I would’ve loved more diversity. Also, one thing that I love is that she wrote McGonnagall as an asexual character after her first (and most intense love) fell apart. She stayed true to that one love. (although she retracts that statement about Dumbledore while writing and shooting the second fantastic beasts movie).
All these different kinds of love, in what is essentially a children/teen/young adult book series.
Liefde is een groot deel in het Harry Potter universum. Ik heb in een eerdere blogpost al gepraat over hoe liefde voelt hier, maar dit is uit persoonlijke ervaring en het kan makkelijker zijn voor sommigen om liefde te relateren aan het Harry Potter universum, zodat het makkelijker begrijpbaar word.
Zoals ik al eerder zei, Liefde is een groot deel in het Harry Potter universum. Liefde is de enige reden dat hij Voldemort overwint in het eerste boek. DE reden waarom hij “De Jongen Die Bleef Leven” is. Zijn moeder gebruikte een krachtige vorm van magie gebundeld met haar liefde, iets wat Voldermort nooit heeft gekend, om haar zoon te beschermen.
De reden dat Snape, voor mij, het meeste krachtige karakter is (ook het meest herkenbaar) is omwille van zijn liefde. He hield van Lily. He hield immens veel van LIly. De meeste autisten zullen mij begrijpen wanneer ik zeg dat hij een rare manier had om het te laten zien. Van wat ik kan zien aan de flashbacks van hun samenkomsten, is dat hij er van houd om zijn magie aan haar te laten zien, wat hij al kan, en dit laat zijn brilliantheid en zijn meesterschap over magie zien, op zulk een jonge leeftijd. Het laat ook iets anders zien. Het laat zien dat hij zich comfortabel genoeg voelt bij haar zodat hij zijn meest innerlijke gevoelens kan laten zien, wat hij bij anderen niet kan. Sneep is een moeilijk karakter om van te houden, maar hij is het meest complexe personage dat je tegen zult komen in fictie tegenwoordig. Zonder te overdrijven kan ik zeggen dat hij zijn leven heeft toegewijd aan Lily.
Hij hield verschrikkelijk veel van haar. Hij stond nooit tussen haar en haar relatie met James, zijn pester. Maar hij leed. Wanneer hij Harry voor de eerste keer zag, kwamen al deze gevoelens terug naar boven. Hij zag het gezicht van zijn vroegere pester, maar zoals zo vaak terug komt in de reeks, zag hij ook de ogen van zijn moeder, en dat is wat hem doet smelten, maar niet zichtbaar. Sneep zou zoiets nooit toegeven. Sneep heeft gezworen om te waken over de jongen, allemaal door zijn onsterfelijke liefde voor Harry’s moeder. HIj weet dat hij hun relatie zelf verkloot heeft. Hij weet dat hij nooit nog een tweede kans zal hebben met haar. Hij kan net zo goed de jongen laten sterven, maar hij houd zoveel van die vrouw dat hij het niet kan. Hij kan het gewoon niet. Wanneer Perkamentus hem vraagt: “Na zoveel jaren?” is zijn één woord antwoord: “Altijd” de crux van de hele reeks, waar de hele reeks om draait. Na het hele verhaal in de epiloog, zien we dat Harry erkent hoe moedig Sneep is geweest en de onbaatzuchtigheid erkent van deze door hem zo gehate man, dat hij hem een plaats geeft in zijn familie, door één van zijn bloedeigen kinderen naar hem te vernoemen. Door zijn moed, heeft Sneep zichzelf verankerd in de Potter familie en zo zijn uitspraken die Lily en hem uit elkaar dreven, afgelost.
Je kan ook zien hoeveel haar dood voor hem betekende aan hoe hij veranderde van de jongen die aan mensen zijn meest innerlijke gevoelens kon laten zien, in een koude afstandelijke man, na de dood van Lily. Hij hield zoveel van haar, dat zijn patronus veranderde in die van haar.
Platonische liefde heeft ook een plaats in het Harry Potter universum. Ron, al hebben ze ook wel eens ruzie, zou Harry nooit iets aandoen. We zien dit op het einde van boek 4, wanneer hij onthuld dat al hadden ze ruzie en spraken ze niet tegen elkaar, Ron nooit is gestopt om zijn vriend te steunen.
Familiale banden spelen ook een grote rol. Je hebt de gehele Wemel familie, een hechte tovenaarsfamilie die elke tovenaar en heks verwelkomen die hen ook verwelkomt. Ze koesteren geen wraakgevoelens. Je kan dit zien in hoe Arthur Wemel Lucius Malfidus verwelkomt in de boekenhandel. Al zijn de twee geen vrienden, hij groet hem nog steeds hartelijk.
Je hebt ook de sterke broederlijke liefde van de Wemel-tweeling. Dit is een thema van de Wemel clan in zijn gehele. Geen wemel stopt met het steunen van een andere Wemel (beste vertoning hiervan in in de films door Molly Wemel in haar gevecht tegen Bellatrix)
Uiteindelijk, vinden nieuwe koppels hun ware liefde in het Harry Potter universum (zelfs Malfidus vindt zijn iedeale partner). Potter heeft Ginny, wiens liefde al heel vroeg in de reeks word getoond wanneer ze blozend van tafel wegloopt. Natuurlijk is Harry Potter een beroemdheid en wanneer hij aan hun tafel zit, wordt ze verlegen en loopt ze weg.
In een later boek, is er een liefdesdrankje die Ron verliefd laat worden op een ander meisje en zie je hoe jaloers Hermelien word, hetzelfde kan worden gezegd van Ron, wanneer zij gaat dansen met Kruml tijdens het yule bal. We zien de evolutie van hoe ze elkaar eigenlijk niet moeten, naar hoe ze verliefd worden op elkaar. Al is het duidelijker in Harry en Ginny. Soms is wie verliefd op je is niet altijd overduidelijk. Soms kan het jaren duren voor je de moed hebt om op te biechten dat je gevoelens hebt voor iemand, maar wanneer je het doet heb je nog maar 2 opties: of ze houd van je, of niet.
Natuurlijk is er ook liefde voor zonen en dochters, al is het soms een strenge liefde, zoals je kan zien hoe Draco wordt behandeld door zijn vader en zie je waarom hij geen andere manier heeft om met mensen om te gaan, omdat hij geen andere manier heeft geleerd thuis van zijn vader. Al, wordt later getoond in de boeken, dat Narcissa, zijn moeder, haar zoon onvoorwaardelijk graag ziet en niet wilt dat er hem iets over komt, daarom vraagt ze Sneep om een onbreekbaar pact, dat hem ertoe leid Perkamentus te doden.
Ik sprak al over de onvoorwaardelijke liefde van de Wemel clan, zelfs voor Percy, al ligt zijn trouw ergens anders, hij is nooit niet geliefd door zijn ouders.
We hebben al een paar voorbeelden laten zien van onvoorwaardelijke liefde. Hoe anders kan je verklaren waarom Hagrid op het terrein mag blijven als sleutelbewaarder, ook al was hij uit Zweinstein gegooid tijdens de basilisk episode? Waarom houd hij professor Zwamdrift aan, tegen de directe orders van het ministerie in?
Ik hou van het feit dat J.K. Rowling het niet schuwt om homosexuele karakters in haar reeks te schrijven (uit een interview in Carnegie Hall in (al trekt ze die uitspraak later terug in tijdens het schrijven en filmen van de tweede Fantastic beasts film).
Ik had wel graag wat meer diversiteit gezien. Eén ding dat ik wel fantastisch vond, is dat ze Anderling geschreven heeft als een asexueel karakter, nadat haar eerste (en meeste intense liefde) afbrak. Ze bleef trouw aan haar ene grote liefde.
Al deze verschillende vormen van liefde, in wat is, in essentie, een reeks voor kinderen, tieners, jongvolwassenen.